Jedną z bardziej oczywistych cech, po której można odróżnić grupę podążającą autentyczną ścieżką wedyjską od sekty, jest ustrój wewnętrzny. Ustrój może istnieć tylko w przypadku występowania instytucji z hierarchią. Jeśli grupa wyznawców nie jest formalnie albo nieformalnie zorganizowana w ramach instytucji, która sprawuje jakąś formę władzy nad członkami, nie można wtedy mówić o ustroju grupy (ewentualnie mamy doczynienia z pewną formą anarchii).

Grupy religijne adoptują jeden z czterech głównych ustrojów. Oto ich charakterystyka:

1. Ustrój totalitarny (komunizm lub narodowy socjalizm) - to taki gdzie zarząd grupy zostaje naznaczony przez przywódcę grupy (guru). Zarządy w takich grupach sprawują "boską funkcję", polegającą na tym, że członkowie sekty relacjonują do Boga i do swojego guru za pośrednictwem aparatu systemu hierarchii (poprzez liderów, zarząd, itp). Jest niepolecane kontaktować się osobiście z guru. Zarządy lokalne sekt są zdominowane przez popierających się członków, występuje tam duża korupcja, przekupstwo a zasoby grupy są wykorzystywane do celów prywatnych zarządów. W takich sektach członkowie często wykorzystywani są jako tania siła robocza w biznesach zarządców. Istnieje wykorzystywanie wszelkich układów, dla korzyści zarządców. Występuje on w sektach zdominowanych przez ludzi o mentalności siudrów. Zarządy sekt nie mają szacunku do takich członków (siudrów), często powtarzają slogan, że w ich instytucji nie ma demokracji, aby każdy znał swoje miejsce. Ustrój ten z różnymi modyfikacjami jest najczęściej stosowany przez sekty, ponieważ daje on najwięcej korzyści zarządowi a najmniej szeregowym członkom. Ustrój ten znajduje się w sile ignorancji (tamo guna). Członkowie takich sekt posiadają mało informacji, nie mogą zadawać pytań na niektóre kontrowersyjne tematy. Jest to ustrój ciemności i zacofania.
2. Kapitalizm z demokracją - to taki ustrój gdzie przywódcy grup religijnych mają mentalność vaiśów (kupców, biznesmenów). Członkowie takich grup często oszukują aby przyciągnąć wiernych. W takich grupach najczęściej w nauczaniu jest stosowana podwójna doktryna. Jest on zdominowany przez siłę pasji (raja guna) lub czasem zmieszaną z siłą ignoracji (tamo guna).
3. Monarchia lub dyktatura - to taki ustrój gdzie przywódcy grup religijnych mają mentalność kśatrjów (wojskowych), a członkowie są bardzo waleczni i oddani ideowo dla sprawy. W ustroju tym możemy znaleźć odpowiedników ministrów, którzy dbają zarówno o króla, jak i o szarych członków. Dominuje w nim charyzma nie koniecznie idąca w parze z wiedzą. Grupy takie skłonne są do siłowego nawracania innych ale zgodnie z nakazami swojej wiary. Jest on zdominowany przez siłę pasji (rajo guna) lub czasem zmieszany z siłą dobroci (satva guna).
4. Anarchia (nie ta kojarząca się z "XX wiecznymi anarchistami i antyglobalistami") - jest to ustrój gdzie zarządy grup posiadają mentalność braminów. W systemie tym, możliwe jest występowanie wielu niezależnych grup, połączonych se sobą więzami przyjaźni. Każda z tych grup może posiadać wewnętrzne demokratyczne zarządy, które wyłaniają się naturalnie z grup i nie są wyznaczone odgórnie, ale mają jedną misję wyznaczoną przez ich przywódcę (guru) bądź wspólnych poprzednich przywódców (param guru). Ustrój jest nacechowany dużą ilością miłości i jest najbardziej zgodny z zaleceniami literatury wedyjskiej. System ten jest zdominowany przez siłę dobroci (satva guna).

Posiadając tą wiedzę łatwo można dojść do wniosku, że sekty muszą być instytucjami, które są zdominowane przez siłę ignorancji (siłę ciemności) tamo guna. Natomiast grupy podążające autentycznymi ścieżkami duchowymi będą posiadały najwięcej siły dobroci (satva guna). Pomiędzy tymi siłami jest miejsce na grupy pośrednie, które mogą adaptować i mieszać na przykład 2 lub trzy pierwsze ustroje. Grupy podążające autentycznymi ścieżkami duchowymi jeśli założą instytucję duchową, czego robić nie potrzebują i nie muszą, zaadoptują raczej jeden z dwóch albo trzech ostatnich ustrojów będąc skłonnym raczej ku ostatniemu (anarchii).