Jedną z bardziej charakterystycznych cech odróżniających sekty od autentycznych ścieżek wedyjskich jest specyficzna struktura hierarchii organizacji. Sekty budują swoje organizacje w oparciu o materialną koncepcję i schemat podziału władzy w instytucji. Najczęściej są to struktury płaskie o niskiej liczbie szczebli (np: guru lub zarząd światowy -> koordynator kontynentalny lub naznaczony siksa guru -> koordynator krajowy (naznaczony zarząd krajowy) -> lider lokalny lub kierownik projektu -> szary członek sekty). Widać, że na szczeblu krajowym, zarząd dzieli od szarego członka tylko jeden szczebel. Jest to bardzo kożystne dla sekty, gdyż zarząd posiada bardziej bezpośrednią możliwość oddziaływania na szarego członka, kontrolowania go, oraz kontrolowania jego pozycji w sekcie.

Jedną z ciekawszych rzeczy, które możemy zaobserwować w sektach, jest nepotyzm zarządczy. Polega on na tym, że członkowie rodzin zarządów sekt, są zawsze wyjątkowo dobrze traktowani przez sekty. Zwykli, szarzy wyznawcy sekt, muszą dobrze traktować członków rodzin zarządu i liderów sekty, pod rygorem narażenia się na mobbing. Od członków rodzin zarządu nie można nic wymagać, nie można ich angażować w ciężkie przedsięwzięcia, o nic prosić. Należy im służyć i wszystko dawać czego sobie zażyczą, uśmiechać się do nich jeśli pojawiają się na lokalnych spotkaniach bądź zjazdach krajowych.

W kosmologii wedyjskiej "koniec świata" jest precyzyjnie ustalony. Niektóre sekty, błędnie myślą, że nastąpi on wraz z końcem tej Kali-Jugi jak to zwykle bywa w innych mhajugach. (Kali-Juga - wiek Kali - czwarta i najkrótsza część mahajugi trwająca 432 000 lat. Kali-jugę poprzedzają satja-juga, treta-juga i dwapara-juga. Kali-juga jest określana jako wiek żelazny oraz jako "wiek kłótni i hipokryzji".) Kalijuga jest wiekiem, który trwa obecnie (od ok. 5100 lat). Jednak nie jest prawdą, że w tej Kali-judze będzie miał miejsce koniec świata. Nasza Kali-Juga, w której żyjemy jest specjalna, ponieważ sam Kryszna przyszedł do tego świata w inkarnacji Pana Ćaitanji, który czasem nazywany był Nimai Pandit, Gaura-Hari, Gauranga lub Złoty Avatara. Pan Gauranga to w rzeczywistości inkarnacja boskiej pary Radha-Krsna, które są połączone w jednej osobie Pana Gaura-Hari. W związku z Jego pojawieniem się, ta Kali-Juga nie zakończy się końcem świata. Nie przyjdzie też Kalki avatara, który unicestwia demony na końcu Kali-Jugi. Ta Kali-Juga dzięki Panu Czaitanji jest wyjątkowa, ruch san-kirtana będzie rozwijał się do samego jej końca, aż ostatecznie zaleje miłością do Boga cały świat (Kryszna-Premą) i dotrze do każdego mieszkańca globu.

Jak odróżnić sektę od grupy podążającej autentyczną ścieżką duchową? Jedną z najbardziej charakterystycznych cech wszystkich sekt jest wymóg bycia lojalnym względem zarządu i grupy. Od samego początku członkowie sekt uczeni są lojalności. Jest ona egzekwowana na każdym etapie wtajemniczenia członków. Począwszy od wymogu porzucenia swoich dawnych przyjaciół, którzy nie zgadzają się z doktrynami sekty a skończywszy na ślepym wykonywaniu poleceń zarządu dotyczących każdego aspektu życia członka sekty.

Wedy opisują przepiękną historię o braminie i prostytutce:

Dawno temu po jednej stronie rzeki żył pewien bramin a po drugiej stronie mieszkała prostytutka. Bramin codziennie oddawał się pobożnym czynnościom a prostytutka materialnym. Kiedy widzieli się nawzajem podczas kiedy każde z nich wykonywało swoje codzienne obowiązki, to myśleli o sobie nawzajem.

Różnica pomiędzy sektą a autentyczną duchową ścieżką będzie podobna do różnicy między fałszem a prawdą. Porównanie to nie jest tylko zwykłym porównaniem ale można je również potraktować bardzo dosłownie. W sektach kłamstwo jest na porządku dziennym. W związku z tym, że doktryna sekty z założenia bazuje na fałszu, wszelkie dalsze nauki opierające się na tej doktrynie będą musiały wynikać z tego kłamstwa.

Doktryna autentycznej ścieżki duchowej z założenia bazuje na prawdzie, więc właśnie po prawdomówności członków, nauczycieli, ich szczerości można poznać czy grupa podążająca tą ścieżką jest sektą, czy nie.

Autentyczne ścieżki duchowe i grupy, które nimi podążają nie będą zmieniać filozofii, doktryn i samego przekazu Wed. Prawdziwa wiedza, obroni się sama i potrafi przyciągnąć szczere osoby bez potrzeby jej modyfikacji, naciągania, czy przekręcania.

Misja Pana Gaurangi ma jeden cel, zalać cały świat miłością do Kryszny (tzw. Krsna-premą). Jest to tak piękna filozofia i tak wspaniała nauka, że sama w sobie inspiruje. Zgodnie z nauką Wed zmienianie filozofii lub mówienie czegoś z nią niezgodnego jest działalnością demoniczną i sektariańską.

Jednym z ukrytych celów sekt, które pod pozorami propagowania szczytnych duchowych wartości, jest rekrutacja uczciwych osób, którymi łatwo manipulować, do prywatnych przedsięwzięć biznesowych prowadzonych przez zarząd i nauczycieli sekt.

Zazwyczaj osoby poszukujące duchowości są bardziej otwarte na innych, są szczere, starają się żyć zgodnie z naukami Wed, które nakazują być pokornym, oddanym, tolerancyjnym. Wedy nakazują też szanować guru i nauczycieli.

W tym świecie spotykamy dwa typy kontroli. Pierwszy typ polega na kontrolowaniu ludzi strachem a drugi miłością. Wtedy kiedy nie ma strachu, ani miłości nie możemy mówić o sprawowaniu kontroli.

Jedną z konkluzji pism wedyjskich jest to, że devy (dobre boskie istoty), kontrolują ludzi miłością a demony (złe istoty) kontrolują ludzi strachem. Inną konkluzją jest to, że miłość i strach to dwie przeciwne siły. Tam gdzie jest strach, nie ma miłości a tam gdzie jest miłość nie ma strachu.

Podstawową różnicą pomiędzy autentycznymi duchowymi ścieżkami i sektami jest to, że na ścieżce duchowej nie ma wymagań dotyczących określenia swojej przynależności do grupy. Proces duchowy może być prowadzony zarówno w domu, poza domem, czy w jakiejś konkretnej grupie, czy innej grupie, bez względu na to, czy te grupy są częścią jednej, czy różnych organizacji.

Sektę od autentycznej ścieżki duchowej można odróżnić m.in. po stosowaniu mobbingu. Często sekty muszą uciekać się do stosowania mobbingu aby móc kontrolować swoich członków. Sekta z natury organizacja destrukcyjna nie jest w stanie przekazać wyższych duchowych wartości, takich jak miłość, zrozumienie, szacunek, gdyż sama ich nie posiada. Dlatego nie będąc w stanie kontrolować ludzi miłością, zastraszają, manipulują i stosują mobbing.

O naturze sektariaństwa z wprowadzenia do "Śri Krsna Samhita" - Śrila Bhaktivinoda Thakura

Ludzie Indii i innych krajów mogą być podzieleni na dwie kategorie - na osły i na łabędzie. Z tych dwóch osły są w większości. Łabędzie są mniejszością. Łabędzie wyciągają znaczenie pism dla swojego własnego postępu i w ten sposób odnoszą korzyść.

Każdy ma prawo rozmawiania o duchowych tematach. Jednak można podzielić ludzi na trzy kategorie stosownie do ich kwalifikacji. Ci którzy nie posiadają niezależnej mocy rozróżniania i oceniania są nazywani neofitami, czyli tymi, których wiara jest "miękka". Nie maja oni alternatywy dla wiary. Jeśli nie przyjmą wszystkiego, co skompilowali twórcy pism jako rozkazu Pana, upadną. Są oni kwalifikowani tylko na tyle, żeby zrozumieć podstawowe znaczenie nauki o Krysznie, nie są w stanie zrozumieć jej subtelnego znaczenia. Dopóki nie zrobią stopniowego postępu dzięki dobremu towarzystwu i instrukcjom, powinni próbować awansować w życiu duchowym przyjmując schronienie wiary. Ci, którym nie udało się jeszcze połączyć wiary z logiką są osobami drugiej klasy, czyli madhyama-adhikari. I ci którzy są mistrzami w łączeniu tych dwóch rzeczy są doskonali pod każdym względem. Maja oni moc osiągnięcia doskonałości przez użycie materialnych zasobów w swoich niezależnych wysiłkach. Nazywa się ich najdoskonalszymi osobami, czyli uttama-adhikari.